Αββά, πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;

Μηνύματα από το Γεροντικό

Ανηφορίζοντας από τη Γεθσημανή στο όρος των Ελαιών, συναντά κανείς το μοναστήρι του αββά Αβραμίου.

Σ’ αυτό το μοναστήρι ηγούμενος ήταν ο αββάς Ιωάννης ο Κυζικηνός. Τον ρωτήσαμε λοιπόν κάποια μέρα:

«Αββά, πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;»

Και μας απάντησε ο Γέροντας:

«Αν θέλει κανείς ν’ αποκτήσει μια αρετή, δεν μπορεί να την κάνει κτήμα του, αν δεν μισήσει την κακία που είναι ο αντίποδάς της.

– Αν λοιπόν θέλεις να έχεις πάντοτε πένθος στην ψυχή σου, μίσησε το γέλιο.
– Θέλεις να έχεις ταπείνωση; Μίσησε την υπερηφάνεια.
– Θέλεις να είσαι εγκρατής; Μίσησε τη λαιμαργία.
– Θέλεις να είσαι σώφρων; Μίσησε την ακόλαστη ζωή.
– Θέλεις να είσαι ακτήμων; Μίσησε τη φιλαργυρία.
– Αυτός που θέλει να είναι κάτοικος της ερήμου, μισεί τις πόλεις εξαιτίας των πειρασμών.
– Αυτός που θέλει να έχει ησυχία, μισεί την παρρησία.
– Αυτός που θέλει να ζει άγνωστος, μισεί την τάση για επίδειξη.
– Αυτός που θέλει να κυριαρχεί στην οργή, μισεί να περνάει τις ώρες του μαζί με πολλούς.
– Αυτός που θέλει να έχει αμνησικακία, αποφεύγει να κακολογεί τους άλλους.
– Αυτός που θέλει να είναι απερίσπαστος, μένει στη μοναξιά.
– Αυτός που θέλει να κυριαρχεί στη γλώσσα, ας κλείνει τ’ αυτιά του να μην ακούει πολλά.
– Αυτός που θέλει να έχει τον φόβο του Θεού πάντοτε, θα μισήσει τη σωματική ανάπαυση και θα αγαπήσει τη θλίψη και τη στενοχώρια».

πηγή: orthmad.gr

Τα επτά στεφάνια ενός Γέροντα

Ήταν ένας Γέροντας στη Θηβαϊδα που έμενε σ΄ένα σπήλαιο και είχε έναν υποτακτικό μαθητευόμενο. Συνήθιζε ο Γέροντας κάθε βράδυ να του δίνει ωφέλιμες συμβουλές και μετά από τη νουθεσία, έκανε προσευχή και τον έστελνε να κοιμηθεί.

Κάποτε συνέβη μερικοί ευλαβείς λαϊκοί, επειδή γνώριζαν τη μεγάλη άσκηση του Γέροντα, να τους επισκεφθούν και να προσφέρουν σ΄αυτούς κάποιο φαγητό να φάνε. Αφού έφυγαν αυτοί, κάθισε πάλι ο Γέροντας το βραδάκι, όπως το συνήθιζε, και νουθετούσε τον αδελφό. Την ώρα όμως που του μιλούσε, τον πήρε ο ύπνος. Και ο αδελφός έμεινε κοντά του, έως ότου ξυπνήσει και του κάνει την ευχή. Καθώς λοιπόν καθόταν πολλή ώρα και ο Γέροντας δεν ξυπνούσε, ενοχλήθηκε από τους λογισμούς του να πάει να κοιμηθεί χωρίς να του κάνει την απόλυση. Αλλά βίασε τον εαυτό του και αντιστάθηκε στον λογισμό και παρέμεινε. Πάλι όμως ενοχλήθηκε και δεν έφυγε. Κατά τον ίδιο τρόπο ενοχλήθηκε επτά φορές και αντιστάθηκε στον λογισμό. Αργότερα, αφού είχε προχωρήσει η νύκτα, ξύπνησε ο Γέροντας και τον βρήκε να κάθεται δίπλα του και του λέει:

– «Δεν έφυγες μέχρι αυτή την ώρα;»

Κι εκείνος είπε:

– «Όχι, αββά, γιατί δεν μου΄κανες απόλυση».

– «Και γιατί -τον ρωτάει ο Γέροντας- δεν με ξύπνησες;»

– «Δεν τόλμησα -απαντά ο μαθητής- να σε σκουντήσω για να μη σου διακόψω τον ύπνο».

Σηκώθηκαν ευθύς, άρχισαν τον όρθρο και όταν τελείωσε η ακολουθία, απέλυσε τον αδελφό ο Γέροντας. Και την ώρα που καθόταν μόνος, ήρθε σε έκσταση και βλέπει κάποιον να του δείχνει έναν τόπο λαμπρό στον οποίο υπήρχε ένας θρόνος και επάνω στον θρόνο ήταν τοποθετημένα επτά στεφάνια.

Και ρώτησε αυτόν που του τα έδειχνε:

– «Τίνος είναι αυτά;»

Κι εκείνος είπε:

– «Του μαθητή σου. Τον τόπο και τον θρόνο του τα χάρισε ο Θεός για την υπακοή του. Και τα επτά στεφάνια τα κέρδισε αυτή τη νύκτα».

Απόρησε ο Γέροντας γι΄αυτό που άκουσε και γεμάτος από δέος καλεί τον αδελφό και του λέει:

– «Πές μου, τι έκανες τη νύκτα αυτή;»

– «Συγχώρα με, αββά -απάντησε εκείνος- δεν έκανα τίποτε».

Ο Γέροντας νομίζοντας ότι από ταπεινοφροσύνη δεν ομολογεί, του είπε:

– «Δεν θα σ΄αφήσω να φύγεις, εάν δεν μου πεις τι έκανες ή τι σκέφτηκες τη νύκτα αυτή».

Αλλά ο αδελφός επειδή γνώριζε καλά ότι τίποτε δεν έχει κάνει, δεν είχε τι να πει. Και λέει στον πατέρα:

– «Αββά, δεν έκανα τίποτε, παρά μόνο ότι ενοχλήθηκα από λογισμούς επτά φορές να φύγω χωρίς να μου κάνεις την απόλυση, αλλά δεν έφυγα».

Όταν τ΄άκουσε αυτό ο Γέροντας, κατάλαβε ότι κάθε φορά που πάλευε και νικούσε τον λογισμό του, κέρδιζε ένα στεφάνι από τον Θεό. Στον αδελφό βέβαια δεν είπε τίποτε, αλλά τα διηγήθηκε αυτά σε ανθρώπους πνευματικούς χάριν ωφελείας, για να γνωρίζουμε ότι και για λογισμούς πού δεν έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα ο Θεός μας στεφανώνει.

Καλό λοιπόν είναι να βιάζουμε πάντοτε τον εαυτό μας από αγάπη για τον Θεό.

Γιατί η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και την αρπάζουν αυτοί που αγωνίζονται.

πηγή: churchofagianapa.blogspot.com

Simeiakairwn. WordPress

Τα μυστικά της πνευματικής ζωής

Τα μυστικά της πνευματικής ζωής

Αρχιμανδρίτου Ιωάννη (Κόγκαν)

~ Με τους Άγιους Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι εμπειρικά πέρασαν τον πύρινο δρόμο της μετανοίας, καθορίζονται τρεις περίοδοι στην πνευματική ζωή του ανθρώπου, τον οποίο ο Κύριος καλεί για την ιδιαίτερη επικοινωνία Μαζί Του.

Η πρώτη περίοδος είναι η δωρεά της χάριτος, η δεύτερη είναι η αφαίρεση της και η τρίτη, στον πολυετή άθλο της μετάνοιας, είναι η συνετή απόκτησή της, δηλαδή, της χάριτος, ήδη ως προσωπικό αιώνιο αγαθό, με το οποίο ο άνθρωπος αναχωρεί για τον Ουράνιο Κόσμο, όπου και λαμβάνει τη Θεϊκή Ανταμοιβή. Ο Απόστολος Παύλος γράφει:

-“Ἐκείνους δὲ ποὺ προώρισε, αὐτούς καὶ ἐκάλεσε, καί ἐκείνους πού ἐκάλεσε, αὐτούς καί ἐδικαίωσε, ἐκείνους δὲ πού ἐδικαίωσε, αὐτούς καί ἐδόξασε. ”.

Μυστικό της επιλογής θεωρείται η Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, τον προετοιμασμένο να δεχθεί το σταυρό και την επιθυμία ν’ ανταποκριθεί στη φλογερή έκκληση του Κυρίου:

-”Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν”.

Διότι ο Θεός απαιτεί από εμάς το εντελώς αντίθετο απ’ αυτό, το οποίο μας μαθαίνει αυτός ο αμαρτωλός κόσμος και το οποίο ακολουθεί ο κοινός νους. Απαιτεί να μισήσουμε κάθε τι το αμαρτωλό και να πεθάνουμε για τον κόσμο, ώστε ν’ αναστηθούμε σ’ αυτόν, ήδη, για την Αιώνια Ζωή. Από την ειλικρίνεια και το βάθος της μεταστροφής του ανθρώπου προς τον Χριστό εξαρτάται η πληρότητα της διάχυσης σ’ αυτόν στην πρόσκληση της Θεϊκής Χάριτος.

Οι σπάνιες ψυχές είναι έτοιμες να τ’ αφήσουν όλα (όπως αυτό συνέβη με τους αγίους Αποστόλους(1) )και ολοκληρωτικά ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους στον Κύριο, γι’ αυτό πολύ λίγοι γνωρίζουν  την πληρότητα της χάριτος και την μυστική της δράση. Σ’ εμένα, τον ανάξιο, στην αρχή του πνευματικού μου δρόμου δόθηκε η ευκαιρία σύμφωνα με το ανείπωτο Έλεος του Θεού να γευθώ αυτήν την πληρότητα της χάριτος, την οποία ο αλησμόνητος γέροντας αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάροβ αποκαλεί η χάρις των τέλειων. Αυτή χαρίζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν ο Θεός βλέπει, ότι εσύ είσαι ικανός ολοκληρωτικά να αφιερωθείς στο θλιβερό βασανιστικό δρόμο της διαρκούς σταυροφορίας για τη μετατροπή από το σαρκικό και ψυχικό, ήδη, στον πνευματικό άνθρωπο.  Όταν έρχεται αυτή η περίοδος αφαίρεσης αυτής της χάριτος, αυτός, που την έλαβε, βιώνει μία τραγική εγκατάλειψη από το Θεό, η οποία δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον πόνο, με καμία άλλη ανθρώπινη απώλεια, ακόμη και αν έχεις χάσει τα παιδιά σου, τον πατέρα σου ή την μητέρα σου. Να κατανοήσει, γιατί ο Θεός αφαιρεί την αγάπη Του από εσένα, όταν εσύ θέλεις αιώνια να ζεις μαζί Του, μπορεί μόνο ο άνθρωπος με την ιδιαίτερη διαφώτιση εκ των Άνω, η οποία ονομάζεται Θεογνωσία. Αυτή η άφθαρτη εμπειρία αποκτάται με τα χρόνια και μας χρειάζεται για να κατανοήσουμε όλη την πτωτική κατάσταση και τη μηδαμινότητα του δικού μας “Εγώ” για την αποκάλυψη του μεγάλου πειρασμού της υπερηφάνειας, η οποία έχει προσβάλει όλο μας το είναι. Διότι ο Δημιουργός και Πλάστης δεν μπορεί να ζει στις ψυχές μας με το Πνεύμα Του, όσο μέσα τους κυριαρχεί ο εγωισμός, η υπερηφάνεια και τα άλλα πάθη. Στους φτιαγμένους απ’ Αυτόν τον Ίδιο μύλους, Αυτός μας αλέθει σαν το σιτάρι, διότι επιθυμεί να υποτάξει στην τέφρα (2) την υπερηφάνειά μας και γι’ αυτήν τη σωτήρια θεραπεία στέλνει τις αδιάκοπες πίκρες.

Αυτές, σαν πικρό φάρμακο, θεραπεύουν, οικοδομούν την ψυχή και τη διαπαιδαγωγούν για την Αιώνια Ζωή. Η αξία τους είναι η Μακάρια Χαρά στη Βασιλεία του Φωτός και της Αγάπης! Το τέλος τους είναι η αδιάκοπη μακαριότητα με το Χριστό που σε αγάπησε!. . Όμως όσο εγώ γνώριζα και υπέμεινα όλη αυτήν την σοφία, για την οποία τώρα γράφω, πέρασα πολλές δοκιμασίες, βίωσα πολλά, κατανόησα πολλά. . . .

Πηγή :simeiakairwn

Η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού. Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου.

Η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο δρόμος της ζωής» του Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού.

Θέλεις να μην ξεφεύγει ο νους σου την ώρα της προσευχής και της ακολουθίας; Αγωνίσου να θυμάσαι το Θεό κάθε στιγμή της ημέρας, είτε είσαι μόνος είτε μαζί με άλλους, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, παντού. Έτσι, και την ώρα της προσευχής ή της ακολουθίας στο ναό, ο νους σου θα είναι συγκεντρωμένος σ’ Εκείνον και ευλαβικά θα επικοινωνεί μαζί Του.

Πότε είναι ευάρεστη στο Θεό η προσευχή μας.

Θυμηθείτε ότι η προσευχή δεν είναι λόγια και μετάνοιες, αλλά προσήλωση του νου και της καρδιάς στο Θεό. Είναι δυνατό να διαβάσετε όλες τις τακτές ακολουθίες της ημέρας και να εκτελέσετε όλες τις καθορισμένες μετάνοιες, αλλά η επαφή σας με το Θεό να είναι είτε εντελώς ανύπαρκτη είτε ασήμαντη, με το νου σκορπισμένο και την καρδιά κρύα. Έτσι κάνετε τον κανόνα σας, όχι όμως προσευχή. Μια τέτοια «προσευχή» είναι εφάμαρτη. Ο Κύριος να μας φυλάξει!

Με φόβο και τρόμο πρέπει να επιτελούμε τα έργα του Θεού -αυτό να το θυμάστε πάντα. Με κάθε τρόπο και μ’ όλη σας τη δύναμη προσπαθήστε να έχετε το νου σας στα λόγια της προσευχής ή, όπως λέει ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, να κλείνετε το νου σας μέσα στα λόγια της προσευχής. Τη στιγμή που αρχίζετε να προσεύχεστε, πρέπει όλη σας η προσοχή να είναι συγκεντρωμένη στο Θεό και να μην απομακρύνεται απ’ Αυτόν…

Τότε μόνο να θεωρήσετε ότι προσευχηθήκατε καλά, όταν, τελειώνοντας, η ψυχή σας δονείται από συντριβή και αυτομεμψία. Στη διάρκεια της ημέρας προσπαθήστε, με την αδιάλειπτη προσευχή, να βρίσκεστε νοερά ενώπιον του Κυρίου κάθε στιγμή, όπως βρίσκονται οι άγγελοι. Εκείνοι Του προσφέρουν την ακατάπαυστη δοξολογία. Εμείς ας Του προσφέρουμε τη μετάνοιά μας.

Πότε εισακούεται από το Θεό η προσευχή μας.

Να πώς πρέπει να ζητάς κάτι από το Θεό: «Κύριε, Εσύ βλέπεις ότι χρειάζομαι το τάδε πράγμα ή ότι υποφέρω από τη δείνα συμφορά. Βοήθησε με, όπως ξέρεις και όπως θέλεις! Γενηθήτω το θέλημά Σου…».

Μ’ αυτή την εσωτερική τοποθέτηση, να προσεύχεσαι πολύ. Όχι μια φορά, έστω και παρατεταμένα, ούτε για μια μέρα μόνο, αλλά για εβδομάδες, μήνες, χρόνια… Όλο να ικετεύεις, όλο να κραυγάζεις: «Κύριε, βοήθησε με! Κύριε, λύτρωσε με! ‘Ωστόσο, ας μη γίνει ό,τι θέλω εγώ, μα ό,τι θέλεις Εσύ». Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός στη Γεθσημανή, όταν προσευχόταν στον Πατέρα Του. Και η χήρα της ευαγγελικής παραβολής βρήκε τελικά το δίκιο της από τον άδικο εκείνο δικαστή, μόνο και μόνο επειδή δεν κουράστηκε να τον παρακαλάει για πολύν καιρό. Κάποιος σοφός είπε το λόγο τούτο: «Πρέπει να γίνεις φορτικός στο Θεό και στους άγιους Του!».

Ἄλλο τό ένα καί ἄλλο τό ἄλλο ~ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου.

Ἄλλο τό ένα καί ἄλλο τό ἄλλο ~ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

ἀπόσπασμα ἀπό τόν ὀγδοηκοστό Λόγο, περί ἀπαθείας

"...Ἄλλο εἶναι ἡ ἀκινησία τῶν μελῶν τοῦ σώματος καί αὐτῶν τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς, καί ἄλλο ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Γιατί ἡ ἀκινησία τῶν μελῶν τοῦ σώματος καί τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς εἶναι ἐκ φύσεως, ἐνῶ ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἔχει συνήθεια νά καταστέλλει καί ὅλες τίς φυσικές κινήσεις.

Ἄλλο εἶναι τό νά μήν ἐπιθυμεῖ κάποιος τίποτα ἀπό τά χαρμόσυνα τοῦ κόσμου καί ἡδονικά καί ἄλλο τό νά ἐπιθυμεῖ τά οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά διότι · τά χαρμόσυνα καί ἡδονικά τοῦ κόσμου τά καταφρόνησαν καί ἄλλοι ἄνθρωποι καί οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς γιά ἄλλη αἰτία· ἐνῶ γιά τά οὐράνια ἀγαθά πολλοί λίγοι φρόντισαν.

Ἄλλο εἶναι τό νά μή ζητᾶ κάποιος δόξα ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἄλλο τό νά εἶναι ὁλότελα κρεμασμένος ἀπό τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί νά ζητᾶ αὐτήν πάντοτε· ·γιατί τήν ἀνθρώπινη δόξα τήν μίσησαν καί οἱ περισσότεροι μέ τό νά κυριεύθηκαν ἀπό ἄλλα πάθη, ἐνῶ τήν θεία πολλοί λίγοι ἀξιώθηκαν νά τήν λάβουνμέ πόνο καί κόπο πολύ.

Ἄλλο εἶναι τό νά εὐχαριστιέται κάποιος μέ πενιχρό φόρεμα καί νά μήν ἐπιθυμεῖ λαμπρή στολή καί ἄλλο τό νά εἶναι ντυμένος τό φῶς τοῦ Θεοῦ· γιατί τήν λαμπρή στολή τήν καταφρόνησαν πολλοί, μέ τό νά σέρνονται ἀπό ἄλλες μύριες ἐπιθυμίες· ἐνῶ τό Θεῖο φῶς ντύθηκαν μονάχα αὐτοί πού καταξιώθηκαν νά γίνουν Υἱοί τοῦ Φωτός καί τῆς ἡμέρας·

Ἄλλο εἶναι τό νά λέει κάποιος ταπεινά λόγια καί ἄλλο τό νά ἔχει ταπεινό φρόνημα, ἡ Ἁγία Ταπείνωση καί τά ἐπίλοιπά της ἰδιώματα καί χαρίσματα καί οἱ ἐνέργειές της δέν εἶναι στήν ἐξουσία μας, ἀλλά εἶναι χάρισμα Θεοῦ, γιά νά μήν καυχηθεῖ κάποιος οὔτε σέ αὐτό·...

Ἄλλο εἶναι τό νά μή λυπᾶται κάποιος, οὔτε νά ὀργίζεται στίς ἀτιμίες ·καί ὕβρεις καί πειρασμούς καί θλίψεις ὅπου ἀκολουθοῦν καί ἄλλο τό νά τά θέλει αὐτά μέ τήν εὐχαρίστησή του. Ἄλλο εἶναι τό νά παρακαλᾶ κάποιος τόν Θεό γιά ἐκείνους πού κάνουν σέ αὐτόν αὐτά, καί ἄλλο τό νά τούς συγχωρεῖ, καί ἄλλο πάλι νά τούς ἀγαπᾶ ἐξ ὅλης του τῆς ψυχῆς ὡς εὐεργέτες του...

Καί ἀπό αὐτά πάλι τό ἀνώτερο καί ὑψηλότερο χωρίς καμμιά σύγκριση μοῦ φαίνεται πώς εἶναι τό νά λησμονήσει κάποιος τελείως τούς πειρασμούς ὅπου ἔχει πάθει καί νά μήν θυμᾶται ποτέ ἐκείνους πού τόν λύπησαν..."

(Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ἀπόσπασμα ἀπό τόν ὀγδοηκοστό Λόγο, περί ἀπαθείας)

Πηγή : πνεύματος κοινωνία

Τι σημαίνει μετάνοια?

Να κρατάς αδιάκοπα την ψυχή σου σε κατάσταση μετανοίας και πένθους. Διαπίστωσε και τις πιο ασήμαντες αδυναμίες σου και πολέμησέ τες. Αν αδιαφορήσεις για τις μικρές πτώσεις και τα μικρά αμαρτήματα, να είσαι βέβαιος ότι θα δεις κάποτε τον εαυτό σου ν᾿ αδιαφορεί και για τα μεγάλα. Από την πιο φευγαλέα και λεπτή αμαρτωλή σκέψη γεννιέται κάποτε το πιο σοβαρό αμάρτημα.

Αρχή της σωτηρίας είναι η αρχή της μετανοίας. Αρχή της μετανοίας είναι η αποχή από την αμαρτία. Αρχή της αποχής από την αμαρτία είναι η καλή πρόθεσις, η αγαθή προαίρεσις.

Η αγαθή προαίρεσις γεννά τους κόπους. Οι κόποι γεννούν τις αρετές. Οι αρετές γεννούν την πνευματική εργασία. Η πνευματική εργασία, τέλος, όταν είναι συνεχής και επίμονη, μονιμοποιεί στην ψυχή την αρετή και την κάνει φυσική κατάσταση της. Όταν φθάσης σ᾿ αυτή την τελευταία βαθμίδα, λίγο θ᾿ απέχης από την ψηλάφιση του Θεού!

Άκουσε με πολλή προσοχή πως ορίζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος την αληθινή μετάνοια:

Μετάνοια σημαίνει ανανέωσις του βαπτίσματος.

Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή.

Μετάνοια σημαίνει οριστική αποχή από την αμαρτία.

Μετάνοια σημαίνει βαθιά συντριβή και ταπείνωσις,

Μετάνοια σημαίνει μόνιμη απομάκρυνσις από κάθε σωματική απόλαυση. 

Μετάνοια σημαίνει διαρκής αυτοκατάκρισης.

Μετάνοια σημαίνει αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής σου.

Μετάνοια σημαίνει έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες.

Μετάνοια σημαίνει κάθαρσις της σκοτισμένης συνειδήσεως.

Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων,από ανθρώπους και από δαίμονες.

Μετάνοια σημαίνει αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας.

Μετάνοια σημαίνει κάψιμο των αμαρτιών με τη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής.

Όλα αυτά αποτελούν την αληθινή μετάνοια. Είναι όμως γνωρίσματα της δικής σου μετανοίας;

Αυτός ο κόσμος, που ξέχασε τον Θεό, δεν είναι παρά κοιλάδα της αμαρτίας και λαβύρινθος του θρήνου. Δεν έχει τίποτε καλό, τίποτε αξιέπαινο. Παντού βασιλεύει η αμαρτία, η παρανομία, η αποστασία· αλλά και οι άφευκτες συνέπειές τους: ο πόνος, η θλίψις, ο στεναγμός. «Πάσα κεφαλή εις πόνον και πάσα καρδία εις λύπην. Από ποδών έως κεφαλής ουκέστιν εν αυτώ ολοκληρία… ουκ έστι μάλαγμα εποθήναι ούτε έλαιον ούτε καταδέσμους» (Ησ. 1. 5). Γι᾿ αυτό εσύ, αδελφέ μου, «κατάγαγε ως χειμάρρους δάκρυα ημέρας και νυκτός· μη δώςέκνηψιν σεαυτώ μη σιωπήσαιτο ο οφθαλμός σου» (πρβλ. Θρην. Ιερεμ. 2. 18).

Όλοι οι άγιοι έκλαψαν και πένθησαν πολύ, μετανοώντας για τις αμαρτίες τους, κι ας ήταν λιγότερες από τις δικές σου. «Εγενήθησαν τα δάκρυα αυτών αυτοίς άρτος ημέρας και νυκτός»και «το πόμα αυτών μετά κλαυθμού εκίρνων» (πρβλ. Ψαλμ. 41. 4 &101. 10). Και ο Κύριος έκλαψε, όχι γιατί είχε ανάγκη από τα δάκρυα της μετανοίας, αλλά για να θρηνήση την αμετανοησία και τη σκληροκαρδία των ανθρώπων: «Ιδών την πόλιν (την Ιερουσαλήμ)έκλαυσεν επ᾿ αυτή, λέγων ότι ει έγνως και συ, και γε εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνηνσου! νυν δε εκρύβη από οφθαλμών σου» (Λουκ. 19. 41-42). Πως να μην κλάψης όταν η ζωή σου είναι γεμάτη από δοκιμασίες, θλίψεις, πόνο, συμφορές;«Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος; Πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα· μία ροπή, και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται». Πως να μη θρηνήσης όταν και την άλλη ζωή, την αιώνια, κινδυνεύης να τη χάσης; Αυτή θα είναι η πιο μεγάλη συμφορά. Κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβή εκεί.

Καμμιά είδησις, καμμιά πληροφορία… Θα έρθη σαν κλέφτης ο θάνατος, θα χωρισθή η ψυχή από το σώμα και θ᾿ ακολουθήση ο φοβερός τελωνισμός της από τα πονηρά πνεύματα. Ω, ποία ώρα τότε! Θα πάη η ψυχή εκεί που ποτέ δεν ήταν. Θα δη εκείνα που ποτέ δεν εγνώρισε. Θ᾿ ακούση όσα ποτέ δεν άκουσε.

Κλάψε. Λοιπόν. Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας. Το δάκρυ καθαρίζει την ψυχή και την ξεπλένει από κάθε κηλίδα, λαμπικάρει τη συνείδησι, φωτίζει τον νού, σπάζει τα δεσμά των παθών, σχίζει τα χειρόγραφα της αμαρτίας.

Κλάψε και θρήνησε με μετάνοια, για να ξεπλυθής κι εσύ από τις αμαρτίες σου, για να καθαρίσης τον ρύπο της ψυχής σου, για να θεραπευθής από την πνευματική τύφλωσι, για να πνίξης στη θάλασσα των δακρύων τον νοητό διώκτη Φαραώ, για να σβήσης με τους κρουνούς των ματιών σου τη φλόγα της γεένης και ν᾿ αξιωθής της αιωνίας ζωής εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

Από το βιβλίο : “Πνευματικό Αλφάβητο”

Εκδόσεις: ”Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής

Πηγή :pronews. gr

Το «συγγνώμη» και το «συγχώρα με», που ο Χριστός μάς καλεί να ζητάμε, μας οδηγεί στο δικό Του κόσμο.

Συγγνώμη

Όσο η ανθρώπινη ατέλεια θα υπάρχει, οι συγκρούσεις θα είναι δεδομένες. Κυρίως με τα πρόσωπα που είναι κοντά μας, που συνδεόμαστε, που αγαπούμε ακόμα. Όχι γιατί το θέλουμε τόσο όσο γιατί ο εγωισμός «διεκδικεί τα δικαιώματά του».

Η θεώρηση ενός γεγονότος δεν είναι η ίδια σε όλους. Άλλος το ερμηνεύει έτσι και άλλος αλλιώς. Το δίκαιο δεν είναι πάντα ξεκάθαρο. Για να το διακρίνεις χρειάζεται να βγεις από τον εαυτό σου και να το δεις με τα μάτια του άλλου. Δεν είναι εύκολο αυτό, γιατί υπάρχει ενδεχόμενο να επιβεβαιωθεί το λάθος σου. Όμως λυτρώνεσαι όχι μόνο από την πλάνη, αλλά και από το «ίδιον θέλημα» που σ’ απομονώνει και γι’ αυτό σε θανατώνει.

Αναφέρεται στο Γεροντικό για δύο μοναχούς που ζούσαν για χρόνια απλά και αγαπημένα. Ένα απόγευμα μετά τον Εσπερινό, καθισμένοι στην αυλή του Ησυχαστηρίου τους είδαν ένα πουλί να κάθεται στο ψηλό δέντρο.

-Τι ωραίο χελιδόνι! Είπε ο ένας.

- Μα είναι κόρακας! Απάντησε ο άλλος.

- Δεν βλέπεις καλά. Είναι χελιδόνι.

- Μήπως εσύ δεν βλέπεις καλά; Είναι κόρακας.

Σε λίγο βρισκόταν ο καθένας με εμμονή στη δική του θεώρηση, γι’ αυτό και σε αντιπαλότητα. Έφτασαν στο σημείο να συγκρουστούν και να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Μετά από καιρό ο ένας από αυτούς συνάντησε τον αγιασμένο ερημίτη, που βρισκόταν στην περιοχή και του ανέφερε το περιστατικό. Πήρε την εξήγηση:

- Ο διάβολος, που δεν θέλει την ενότητα και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων έκανε ώστε να βλέπει ο καθένας αυτό που ισχυριζόταν. Το σχέδιό του, για να σας διασπάσει, πέτυχε!

Συνειδητοποιώντας το αμάρτημά του βρήκε τον αδελφό του και βάζοντάς του μετάνοια ζήτησε συγχώρεση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που παθαίνουμε το ίδιο. Ωστόσο, αν το να αμαρτάνουμε είναι ανθρώπινο, η εμμονή στην αμαρτία είναι η κατάφαση στη διαβολική κυριαρχία μέσα μας. Το «συγγνώμη» γίνεται η αποτίναξη αυτής της κυριαρχίας και η δυνατότητα της ελευθερίας.

Τι να κάνεις, αλήθεια, το δίκαιό σου, όταν χαλάσεις τη σχέση σου με το συνάνθρωπό σου; Ποιο «δίκαιο» μπορεί να σου δώσει χαρά και ζωή; Γιατί άλλο να αισθανθείς ικανοποίηση με τη «νίκη σου κατά του αντιπάλου» και άλλο να γεμίσει η καρδιά σου με ευρυχωρία και ανάπαυση. Δεν είναι πιο λογικό να θέλεις τα ανώτερα βιώματα; Δεν είναι καλύτερα να αδικηθείς και να νιώσεις ενότητα, παρά να δικαιωθείς και να απομονωθείς;

Το «συγγνώμη» και το «συγχώρα με», που ο Χριστός μάς καλεί να ζητάμε, μας οδηγεί στο δικό Του κόσμο, όπου η ειρήνη της καρδίας και η γλυκύτητα της παρουσίας Του κάνουν πραγματικότητα την «εντός ημών Βασιλεία» Του. Να γιατί είπε ότι «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστι» και ότι χαρίζεται σ’ όσους μπορούν να συγχωρούν, όπως Εκείνος, να αγαπούν όπως Εκείνος, να πορεύονται δηλαδή όπως Εκείνος.

Πάτερ Αντρέας Αγαθοκλέους 
πηγή : Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

Χαριτωμένες διδαχές γέροντα Εφραίμ Φιλοθεΐτη.

Οι Άγιοι Πατέρες υπέφεραν πολλούς εξουθενωτικούς πειρασμούς. Κράτησαν γερά την υπομονή και την βία και κατόπιν τους επεσκέφθη η χάρις, ανάλογα με ό,τι υπέμειναν προηγουμένως.Να έχετε ατσαλένια πίστι εις τον Θεό και υπακοή εις τους καλούς πνευματικούς οδηγούς σας και οι ευχές τους θα σας σκεπάσουν θαυματουργικά.Φεύγετε την αμαρτία σαν φωτιά και δηλητηριώδη φίδια και να καταφεύγετε με την ευχή στον Ιησού Χριστό και Αυτός θα σας γλυτώση θαυματουργικά. Σαν από φωτιά να φεύγετε ομιλία ή βλέμμα προς νέο ή νέα. Μόνον έτσι νικάται το κακό της σαρκός.Ας εννοήσουμε το σύντομο της ζωής μας και ας δουλεύσουμε τον Θεό, με αγάπη και προθυμία. Για επίδειξι τίποτε να μην κάνετε, αλλά ό,τι κάμνετε να γίνεται με ταπείνωσι.Η υπερηφάνεια διώχνει την χάρι του Θεού· ο δε πνευματικός θρίαμβος γίνεται με την ταπείνωσι, με την προθυμία και περισσότερον με την αυταπάρνησι των πάντων.Καμμιά χαρά κοσμική δεν μένει χωρίς μεταμέλεια. Μόνον η χαρά που προέρχεται από τον Θεό είναι γνήσια και ειλικρινής. Δόξες και χρήματα, όλα είναι ψεύτικα. Όλα αυτά ο θάνατος τα βάζει στην αρμόζουσα θέσι τους.Τους σημερινούς ανθρώπους διέπει εγωισμός και ίδιο θέλημα.Δωρεάν σώζει ο Χριστός τον άνθρωπο, οι κόποι δείχνουν την προαίρεσι του ανθρώπου....Ο Θεός είναι ολοφάνερος μέσα στο πανεπιστήμιο της δημιουργίας Του... είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Με αδιανόητη άνεση βαστάζει, προνοεί, συντηρεί, διοικεί και γνωρίζει τα πάντα. Ό,τι εδημιούργησε βρίσκεται μέσα στην ύπαρξί Του, μέσα στα χέρια Του, μέσα στο μυαλό Του...Από τον άνθρωπο ο Θεός θέλει να ιδεί προαίρεσι αγαθή και βία (προσπάθεια φιλότιμη) στα μέτρα των δυνάμεών του, και όταν αυτά τα διαθέση με ταπείνωσι, τότε Αυτός αναλαμβάνει την τελείωσι του αγαθού έργου...Από την πείρα μου γνώρισα, ότι το να κυβερνά κανείς ψυχές είναι το δυσκολώτερο υπούργημα... Μέριμνες, κόποι, πειρασμοί, θλίψεις, αναστεναγμοί, φόβοι, ανησυχίες, προσευχή, ικεσίες δακρύβερτες, κατηχήσεις, παρακλήσεις, επιπλήξεις και άλλα χαρακτηρίζουν την ζωή του πνευματικού πατρός. Ο πνευματικός πατήρ υποφέρει τα πάνδεινα έως να μορφώση τον Χριστό μέσα στις ψυχές των πνευματικών παιδιών του, πράγμα που ερεθίζει αφάνταστα τον διάβολο......Όλα οικονομικώς τακτοποιούνται από την Πρόνοια του αγαθού Θεού μας, για να μάθουμε την ταπείνωσι και μας γίνη φύσις μέσα μας το πιστεύω του μηδενικού μας. Η καρδιά μας χρεωστεί να εμμέση όλα την εγωιστική κακοχυμία της, για να αξιωθή αυτή την αγιασμένη ταπείνωσι......Ασφάλισέ μας με την σωτήρια αυτογνωσία του απείρου μηδενικού μας....Μόλις αποχωρήσει η χάρις του Θεού, η ψυχή του ανθρώπου συμμαζώνεται και ο φόβος για τα μέλλοντα τον πλησιάζει... Επισφαλής κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, χωρίς την χάρι του Θεού......Σε αυτόν τον κόσμο δεν έχουμε θέσι κανείς. Ο πνευματικός κόσμος μας περιμένει όλους. Περαστικοί είμεθα πάνω στη γη... Πριν δε μας πάρη από αυτό τον φθαρτό κόσμο να παρακαλούμε να μας τακτοποιήση μαζί Του, όσον γίνεται πιο τέλεια για να μη δυσκολευθή η ψυχή μας στην άνοδο της από τους κακούς φορολόγους δαίμονας......Αν δεν επιβλέψη ο Θεός, με βλέμμα συμπαθές, ουδεμία ψυχική αλλαγή γίνεται, όσες προετοιμασίες και αν προπαρασκευάση ο άνθρωπος......Χωρίς την καθαρότητα ο Θεός δεν βλέπεται, δεν φανερώνεται... Εάν δεν καθαρισθή η καρδιά, τον Θεό δεν τον βλέπει. Ο Θεός είναι αγάπη· άρα ο ελλιπής στην γνήσια αγάπη, την πνευματική, την ανόθευτη, δεν μπορεί να γνωρίση το θείο.Ο Μοναχισμός είναι πολυτέλεια του ουρανού... Τον κατηγορούν πολλοί, διότι είναι σαρκικοί, χοϊκοί. Δεν χωρούν τον λόγο του πνεύματος. Δεν γνωρίζουν και δεν βλέπουν, επειδή τους εσκότισε το σκότος του κοσμικού φρονήματος.Η αγνεία έχει πολλή μεγάλη παρρησία, διότι αναβιβάζει τον άνθρωπο και υπεράνω αγγέλων. Οι άγγελοι ακόπως και φυσικώς βαδίζουν, ενώ ο(η) παρθένος βαδίζει την υπέρ φύσι πορεία... ο δε αγωνοθέτης Χριστός παρακολουθεί μετά συμπαθείας τον αγώνα εκάστου...Ο παρθενικός βίος παρομοιάζεται με την εικόνα του πλοιαρίου, το οποίον διά παντός παλαίει με την σκληρή φουρτούνα. Ουδεμία δε ανακωχή επιτρέπεται στον πόλεμο κατά της φλογός του σαρκικού μας φρονήματος.Η εγκράτεια, η νηστεία, η αγρυπνία, η απάρνησις των εγκόσμιων κ.λ.π. είναι τα μέσα διά να φθάσωμε στην καθαρότητα της καρδιάς...Ας ακονήσωμε τις ψυχές μας στο ακόνι της υπακοής, διά να εκφέρωμε έργο ευάρεστο στον Θεό.Οι άνθρωποι αναζητούν αρετή, ήθος και καλό τρόπο, ο οποίος και τα θηρία δαμάζει.Μεγάλο χρήμα και θείος πλουτισμός της ψυχής η πείρα των δεξιών και αριστερών αλλοιώσεων.Συγκερασμένα θα είναι στον χριστιανικό δρόμο, το γλυκύ της χάριτος με το πικρό των παθών......Κλαίω γιατί είμαι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός απ’ όλο τον κόσμο, και πενθώ για το αβέβαιο της σωτηρίας μου... Μόνο η ελεημοσύνη του Θεού μου με σώζει από τα κακά μου... Πλούτισα στην επίγνωσι του απείρου μηδενικού μου. Όλος ο εαυτός μου είναι δωρεά του Θεού. Σε τι να καυχηθώ πώς έχω; Εάν μου δώση κάποιο χάρισμα ο Θεός θα έχω, διαφορετικά θα μείνω με τα ράκη της αυταπάτης.Νοιώθω αμαρτωλός και βρώμικος. Η αληθής επίγνωσις του μηδενικού μου πόσο με βοηθεί να ιδώ τον Θεό!... Φώτισε το σκότος μου, ω Φως θεϊκό και χαριτωμένο!...Ο Θεός είναι πάνω από κάθε όρασι και από κάθε γνώσι· είναι πάνω από κάθε δημιουργημένο...Σας εύχομαι σαν το κερί να λοιώσετε στην λατρεία του Ιησού Χριστού και σαν το ευωδιαστό θυμίαμα να ευωδιάζουν τα έργα σας....Ο Θεός είναι στην φύσι του απρόσιτος, έχει όμως επιτρεπτές αποκαλύψεις... Θεέ μου, Θεέ μου, τι γλυκεία που είναι η συντροφιά Σου!... Η άπειρη φύσις Σου είναι και καρδιά και ακοίμητο μάτι Σου. Αυτή η καρδιά με αγαπά και το μάτι το γαλήνιο με παρακολουθεί......Πάσα περιουσία που δεν είναι ο Θεός μου, πτωχεία μου είναι... Χωρίς εσένα, Θεέ μου, όλα είναι σκιές και βάσανά μου....Η άπειρη θεία αγάπη εσαρκώθη με ανθρώπινη μορφή, για να σώση τον άνθρωπο, τον ταλαίπωρο και ασεβή. Ο Χριστός μας είναι η θεανθρώπινη μορφή......Ω πόσο νιώθω το άπειρο της συγχωρητικότητος του Θεού. Το πόσο ξεκουράζομαι δεν λέγεται. Βλέπω πόσο εύκολα συγχωρείται ο αμαρτωλός, όταν προσπέση με δάκρυα και συντριβή.Με αίσθησι γνώρισα, ένιωσα πώς ο Θεός εκ του μηδενός εδημιούργησε τα πάντα. Οίδα την μεγαλωσύνη του και τάχασα. Τι φοβερό πράγμα είναι ο Θεός, και αντίστοιχα θαύμασα την άκρα ταπείνωσι στο πάθος της σταυρώσεώς Του. «Μέγας ει, Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμάσιων Σου». Θαύμα τω θαύματι ακολουθεί εις τα του Θεού θαυμάσια· «Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών»....Η πείρα με δίδαξε για τα καλά, ότι τίποτε δεν κατορθώνεται χωρίς να το θέλη ο Θεός, που όλα υποτάσσονται στο νεύμα Του και μόνο......Ο Θεός μου είναι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Ισχυρός και Αθάνατος. Μα τι δεν είναι; Γλυκασμός, χαρά, ομορφιά θεϊκή, φως υπέρφωτο και λευκότατο. Μα το φως αυτό είναι η δόξα Του που τον περιβάλλει, η δε φύσις του είναι παντελώς ξένη και άγνωστη. Έτσι θα μείνη στο διηνεκές. Αυτό θα πη Θεός....Η ψυχή μας, η καρδιά μας συνέχεια να έχη την ευχή σαν τιμόνι, σαν πυξίδα και ασφαλιστική δύναμι προσοχής... Τόπος Θεού είναι οι ύψιστες θεωρίες που υπερβαίνουν τον νου και υποτάσσουν το λογικό του ανθρώπου....Όπως το δελφίνι γλυστρά και χαίρεται την ήρεμη θάλασσα, έτσι και ο νους, η ψυχή εντρυφά στην ησυχία της νύχτας και κάμνει αναβάσεις και συναντήσεις με τον Θεό... Όντως ο άνθρωπος επλάσθη διά να αδολεσχή εν αμεριμνία με τον Θεό....Συ δεν κατοικείς μόνο σε χειροποίητους Ναούς, αλλά κυρίως Μονή σου είναι η ψυχοσωματική υπόστασι του διπλού ανθρώπου, με αγία τράπεζα την καρδιά που δέχθηκε την δωρεά του Αγίου Πνεύματος και η οποία σε προσφέρει θυσίες και θυσίες πνευματικές αναιμάκτους, εν πνεύματι ησυχίας και αύρας ειρήνης, θείας και απορρήτου....Δειλά - δειλά πάντα κάθομαι για προσευχή, γιατί μούγινε πιστεύω, πως μόνον όταν θελήση ο Θεός θα με επισκεφθή......Η ζωή μου πλέον δεν έχει κανένα άλλο νόημα και σκοπό παρά το πώς να γνωρίσω, όσον γίνεται δυνατότερα τον Θεό μου και να προετοιμάζωμαι για τον πνευματικό κόσμο της αθάνατης ζωής. Θέλω, το νιώθω ανάγκη να ησυχάσω κάπου τελείως μόνος, για να μελετώ, να μελετώ τα του Θεού μου. Τίποτε το υλικό δεν με απασχολεί. Σκέπτομαι συνέχεια την αναχώρησί μου προς το υπέρ πέραν....Νομίζω πως δεν πέφτω έξω αν την αγρυπνία του κελλιού την ονομάσω αφετηρία θείου Πνεύματος και σταθμό και βάσι πνευματικών εκτοξεύσεων με αντικειμενικό σκοπό την προσεδάφησι στον χώρο του Πνεύματος....Η θεία φύσις μένει και θα μένει απρόσιτη, αθέατη, ακατάληπτη... Μόνον μεθεκτή η δόξα της υπερφώτου φύσεως......Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι ένα πλάσμα Σου ελεημένο και συγχωρημένο από την άπειρη ευσπλαγχνία Σου. Είναι ένα μηδενικό, ένα τίποτε, αλλά πλησίον Σου γίνεται ένας μικρός κατά χάρι Θεός... Εγώ σος ικέτης και δούλος ανάξιος.Έχουμε ένα Θεό με φιλόστοργα θεϊκά σπλάχνα, που μας υπομένει και συνεχίζει να μας αγαπά και να μας φροντίζει, και εμείς οι άνθρωποι τον αρνούμεθα, τον υβρίζουμε, και δεν ξέρουμε τι λέμε και τι κάνουμε. Τυπικά τον πιστεύουμε και ομολογούμε, ενώ με την απρόσεκτη ζωή μας γινόμαστε απαίσιοι και ελεεινοί οι δυστυχείς, από τα μυαλά μας, τις επιλογές μας, τον εγωισμό μας, την κοσμικοφροσύνη μας.Με την ειλικρινή μας όμως μετάνοια μπορούμε να πάρουμε και πάλι τις ευλογίες του Θεού, να καθαρίσουμε το βεβαρυμένο ποινικό μας, αρκεί να τηρούμε τους όρους της πίστεως, τις εντολές του Θεού, και τότε το πυρ της χάριτος θα μας θερμάνη, δροσίζη, χαροποιή και θεοποιή κατά χάρι και μέθεξι.Ο σκορπισμός του νου είναι κακιά αρρώστια και πνευματική φυματίωσις....Έχυσα δάκρυα για τον θάνατο μου, νιώθοντας βαθειά την αμαρτωλότητά μου. Πολύ μα πολύ παρεκάλεσα τον Θεό και Πατέρα μου να κάμη θαύμα στην ώρα του θανάτου μου και να με πάρη όσον γίνεται ευσπλαγχνικά, για να μη νιώσω την φρίκη και τον φόβο των φοβερών δαιμόνων. Και τούτο διότι είμαι δειλός από το απαρρησίαστο της ψυχής μου... Τα γλυκά δάκρυα είναι η μόνη ανακούφισις της καρδιάς από την πίεσι της ερωτικής θεϊκής αγάπης......Πατέρα μου φύλαξε με, φρούρησε με μέσα στην αληθινή αυτογνωσία της πηλίνης φύσεώς μου. Είμαι ένα άπειρο μηδενικό. Είμαι ένα ασήμαντο πλασματάκι Σου, είμαι ένα τίποτε. Μόνο όταν είμαι κοντά Σου, αποκτώ ουσιαστική υπόσταση και δόξα...

Ευλαβικά σε προσκυνώ, δέσποζε επί πάντων

 Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ
ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Πηγή :impantokratoros. gr