Ο Σάββας ο Ηγιασμένος γεννήθηκε το 439 στην Μουταλάσκη της Καππαδοκίας, σήμερα προάστιο της Καισάρειας, και δεκαοκτώ ετών πήγε στην Ιερουσαλήμ. Εκεί ο Ευθύμιος ο Μεγάλος θα τον οδηγήσει στο κοινόβιοτου Θεόκτιστου. Το 473 κι αφού πεθάνει ο Ευθύμιος ακολούθησε τον ερημιτισμό. Στη συνέχεια και καθώς υποχρεώθηκε να γίνει κληρικός από τον Σαλλούστιο Ιεροσολύμων ανέλαβε και τη διοίκηση των κοινοβίων και λαυρών. Θα ιδρύσει διάφορα κοινόβια και λαύρες : με πιο γνωστά το κοινόβιο της Μεγάλης Λαύρας (ή Mar Saba) το 483 δέκα χιλιόμετρα ανατολικά της Βηθλεέμ, και το του Σπηλαίου. Συνολικά θα ιδρύσει τέσσερις λαύρες, έξι μοναστήρια, και τέσσερα άσυλα.[1]
Η Μεγάλη Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου της Δυτικής Όχθης, Παλαιστίνη
Τα λείψανα του Σάββα του Ηγιασμένου στην Μεγάλη Λαύρα
Ο Σάββας είχε εμπλακεί και στις θεολογικές διαμάχες της εποχής του ενεργά και θα υποστηρίξει τις αποφάσεις της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου κατά των Μονοφυσιτών και κατά των Ωριγενιστών. Μάλιστα θα μεταβεί και δύο φορές στην Βυζαντινήπρωτεύουσα με σκοπό να υποστηρίξει Εκκλησιαστικά ζητήματα: η πρώτη φορά ήταν το 501 και συνάντησε τον αυτοκράτορα Αναστάσιο και τη δεύτερη, το 531 τον Ιουστινιανό. Η δεύτερη αυτή επίσκεψή του συνδεόταν με τις καταστροφές που οι Σαμαρείτεςείχαν επιφέρει σε χριστιανικούς ναούς μετά από εξέγερσή τους που εκδηλώθηκε στα 529 επειδή αντιδρούσαν στον βίαιο εκχριστιανισμό τους:[2] Όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη του απηύθυνε αίτημα για να ενισχύσει οικονομικά την ανοικοδόμηση και αποκατάσταση των κατεστραμμένων από την Σαμαρειτική εξέγερση ναών, να βοηθήσει τους χειμαζόμενους χριστιανικούς πληθυσμούς , να ιδρύσει νοσοκομείο στην Ιερουσαλήμ και να χτίσει κάστρο στην έρημο όπου θα προσέφευγαν για να προστατευτούν οι μοναχοί από τις ληστρικές επιθέσεις των Σαρακηνών.[3]
Όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Φώτης Παπανικολάου, ο άγιος Σάββας διέθετε κύρος, πνευματική ακτινοβολία, ασκητικά κατορθώματα, ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης, ο αυτοκράτορας με τη σύζυγό του επιζητούσαν την ευλογία και τις προρρήσεις του, όλα αυτά συνέτειναν στο να είναι «ο καταλληλότερος για να μεσολαβήσει στον αυτοκράτορα για τη λύση των προβλημάτων των κατοίκων της Παλαιστίνης και ο μόνος που θα μπορούσε να τον καθοδηγήσει στην άσκηση της κοινωνικής του πολιτικής.»[4][5] Μόλις επέστρεψε ο Σάββας από την τελευταία του επίσκεψη πέθανε σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών στις 5 Δεκεμβρίου του 532. Την ίδια ημέρα εορτάζεται και η μνήμη του.
Πηγή Wikipedia.Η Λαύρα του Αγίου Σάββα βρίσκεται μέσα στην καρδιά της ερήμου της Ιουδαίας, μεταξύ της Βηθλεέμ και της Νεκράς Θάλασσας, σκαρφαλωμένη κυριολεκτικά στην απότομη πλαγιά του χείμαρρου των Κέδρων. Το επιβλητικό αυτό Μοναστήρι με συνεχή ιστορία 1500 ετών, που είναι άβατο για τις γυναίκες, ιδρύθηκε από τον Άγιο Σάββα τον Ηγιασμένο το 485μ.Χ.
Αρχικά ο Άγιος Σάββας το 479μ.Χ μετά από προτροπή Αγγέλου εγκαταστάθηκε ως ερημίτης σε σπήλαιο της απέναντι ανατολικής όχθης του πύρινου ποταμού. Το σπήλαιο αυτό διατηρείται μέχρι και σήμερα και εκεί ο Άγιος έζησε πολλά χρόνια.
Σιγά σιγά η φήμη του Αγίου άρχισε να γίνεται γνωστή με αποτέλεσμα να αρχίσουν να συναθροίζονται γύρω του πλήθος ερημιτών και αναχωρητών που διέκριναν στο πρόσωπο του, τον φωτισμένο από το Άγιο Πνεύμα άνθρωπο.
Καθοδηγούμενος από την Θεοτόκο πέρασε στην απέναντι όχθη του ποταμού για να κτίσει Μοναστήρι, στο σημείο όπου έβλεπε να υψώνεται πύρινη στήλη. Ερευνώντας τον τόπο βρήκε θεόκτιστο σπήλαιο, το οποίο είχε την κατάλληλη μορφή για να γίνει ναός. Το Ναό αυτόν, τον αφιέρωσε στον Άγιο Νικόλαο.
Η συνοδεία τότε του Αγίου έφτανε στους 150 μοναχούς. Κάποιοι λοιπόν από αυτούς εναντιώθηκαν στον Άγιο και ζήτησαν την αντικατάστασή του από Ηγούμενο. Ο τότε Πατριάρχης όμως Σαλλούστιος, γνωρίζοντας την αγιότητα του Σάββα, τους αγνόησε και μάλιστα τον χειροτόνησε πρεσβύτερο.
Η προσεύλεση Μοναχών αυξανόταν και ο Άγιος δέχονταν Μοναχούς οι οποίοι είχαν ήδη δοκιμασθεί σε Μοναστικό Κοινόβιο, και βρίσκονταν σε προχωρημένο στάδιο μοναχικής ασκήσεως. Έτσι λοιπόν οι αρχάριοι Μοναχοί γίνονταν αρχικά δεκτοί στο Μοναστήρι του Αγίου Θεοδοσίου, που βρίσκεται στην είσοδο της ερήμου της Ιουδαίας (σε σχετικά κοντινή απόσταση με την Λαύρα), και ανάλογα με την πρόοδό τους προετοιμάζονταν και κατόπιν πήγαιναν να συνεχίσουν την μοναχική ζωή τους στη Λαύρα. Γι'αυτό λοιπόν ο Άγιος Σάββας έλεγε χαριτολογώντας προς τον Άγιο Θεοδόσιο, ότι ο ίδιος ήταν "Ηγούμενος Ηγουμένων", ενώ ο Θεοδόσιος "Ηγούμενος παιδίων", δηλαδή αρχαρίων.
Το 494μ.Χ. άρχισαν οι εργασίες ανοικοδόμησης της Μεγάλης Εκκλησίας της Θεοτόκου, διότι πλέον ο μικρός Θεόκτιστος Ναός του Αγίου Νικολάου, δεν επαρκούσε για τις λατρευτικές ανάγκες της Μονής. Ωστόσο οι μαθητές που είχαν κατηγορήσει τον Άγιο την πρώτη φορά, πάλι επαναστάτησαν εναντίον του, με αποτέλεσμα ο Άγιος Σάββας να αποχωρήσει από την Λαύρα για περίπου 5 έτη. Τελικά επέστρεψε πίσω στη Μονή και αναγκάστηκαν να φύγουν οι στασιαστές και να εγκατασταθούν στη Νέα Λαύρα, που είχε ιδρύσει ο Άγιος, τον καιρό της απομάκρυνσής του. Μάλιστα χωρίς καμία ανεξικακία, τους βοήθησε στο χτίσιμο και την διοργάνωση της Λαύρας τους.
Μέχρι να πεθάνει ίδρυσε άλλες δυο Λαύρες, του Επταστόμου και του Ιερεμίου, καθώς και δύο κοινόβια, του Σπηλαίου και του Σχολαρίου. Τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής, ελάμπριναν πολλές θαυμαστές πράξεις, που είχαν ιδιαίτερη σημασία για την εκκλησιαστική και παγκόσμια Ιστορία. Πολέμησε με πολύ ζήλο την αίρεση του Μονοφυσιτισμού και με το να στηρίξει τον νέο Πατριάρχη Ιεροσολύμων, Ιωάννη τον Γ΄, διεφύλαξε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων στην ορθή πίστη, μια και οι Εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας είχαν περιέλθει τότε σε μονοφυσίτες Πατριάρχες. Αργότερα η Ορθοδοξία απεκαταστάθηκε πλήρως σε όλα τα Πατριαρχεία.
Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος, όπως αναφέρθηκε, κοιμήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 532μ.Χ. Το έτος 547μ.Χ. το τίμιο λείψανό του βρέθηκε μέσα στο μνήμα, σώο και αδιάλυτο, μεταφέρθηκε δε στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί αρκετούς αιώνες, οι Σταυροφόροι το 1099μ.Χ. το μετέφεραν στη Βενετία. Το 1965 αναγκάστηκαν μετά από επανειλημμένες απαιτήσεις του Αγίου, να το επιστρέψουν στο "σπίτι" του.
Το 1964μ.Χ ο Άγιος Σάββας παρουσιάσθηκε στον πάπα Ιωάννη Γ΄ και του είπε ότι θέλει να γυρίσει στο μοναστήρι του, στο σπίτι του και στα παιδιά του (τους μοναχούς του), που τον ζητούσαν. Η Σύνοδος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας απέρριψε το αίτημα της επιστροφής του ιερού σκηνώματος με αποτέλεσμα σε μερικούς μήνες να πεθάνει ο πάπας.
Και πάλι το 1965 ο Άγιος Σάββας ανανέωσε το αίτημά του για επιστροφή στον νέο πάπα Ιωάννη Παύλο, που το κάνει αποδεχτό φοβούμενος από το θάνατο του προκατόχου του. Η απόφαση αυτή των Ρωμαιοκαθολικών χαροποίησε το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, αλλά και τους μοναχούς της μονής του Αγίου Σάββα.
Αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου, μαζί με τον τότε πνευματικό της Μονής μακαριστό Αρχιμ. Σεραφείμ, μεταβαίνουν στη Βενετία και δακρυσμένοι γονατίζουν μπροστά στο Ιερό Σκήνωμα.
Στις 13 Οκτωβρίου του 1965 επιστρέφουν στα Ιεροσόλυμα και από τις 30 Οκτωβρίου του ίδιου έτους εναποτίθεται το Σκήνωμα στο μοναστήρι του, κοντά στα παιδιά του, όπως το ζητούσε ο Άγιος, αλλά και για να αγιάζει όσους πιστά προσέρχονται.
Κείμενο από το βιβλίο:
Ακολουθώντας τα βήματα του Ιησού Χριστού στην Αγία Γή, του Ανδρέα Κ. Γεωργίου
Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος κεκοιμήθη στις 5 Δεκεμβρίου του 532μ.Χ. Το έτος 547μ.Χ. το τίμιο λείψανό του βρέθηκε μέσα στο μνήμα, σώο και αδιάλυτο, μεταφέρθηκε δε στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί αρκετούς αιώνες, οι Σταυροφόροι το μετέφεραν στη Βενετία.
Όταν ζούσε ο Άγιος Σάββας δεν υπήρχε νερό και το κουβαλούσαν από μακριά. Κάποια μέρα, ενώ ο Άγιος προσευχόταν, άκουσε χτυπήματα. Νταπ, νταπ, νταπ. Σκέφτηκε ότι ο διάβολος προξενούσε το θόρυβο για να τον εμποδίσει από την προσευχή.
Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να προσεύχεται. Όμως τα χτυπήματα συνεχίζονταν. Όταν τέλειωσε την προσευχή του βγήκε έξω και είδε ένα γάιδαρο κοντά στο μοναστήρι να χτυπάει το χώμα με τα πισινά του πόδια. Από τα χτυπήματα σχηματίστηκε μία λακκούβα και αφού γέμισε με νερό, ο γάϊδαρος έσκυψε και ήπιε.
Οι μοναχοί τότε πήραν το νερό και την άλλη μέρα η λακκούβα ήταν πάλι γεμάτη νερό, το οποίο δεν ξεχείλιζε. Αυτό το θαύμα συνεχίζεται μέχρι σήμερα και το νερό ούτε αυξάνεται ούτε μειώνεται σαν ποσότητα, αλλά παραμένει πάντοτε η ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου